Since the establishment of the second Patriarchate of the Church of the East at Qudshanis, the mountain Assyrians of Turkey and those of the plain of Urmia owed their allegiance to Mar Shimun.
The Patriarchal Cathedral of Mar Shalita was completed in 1689 AD, and about a dozen bishops and metropolitans were in communion with this patriarch. Meanwhile, the Mar Elia line of Alqosh governed the Assyrians of the Nineveh plain and its environs. By 1830, the old Mar Elia line of Alqosh had become entirely Roman Catholic, and the sole ‘Nestorian’ patriarchate was ruled by the Mar Shimun dynasty.
With the advent of the First World War in 1914, the Assyrian Church and Nation suffered greatly at the hands of the Muslim powers of the day. In 1918, the Catholicos-Patriarch Mar Benyamin Shimun XIX (1887–1918) was martyred by the Kurdish chieftain Ismail Agha (Simko), leaving the Assyrians at the mercy of the Ottoman Turks and their Kurdish neighbours. With the dismantling of the Ottoman Empire, the Assyrians were left without a homeland of their own, and the promises of the Western superpowers were forgotten and unfulfilled. In 1920, the majority of the Assyrians were moved from Urmia, Iran, to the Bakuba Camp near Baghdad. They lived in horrific, sub-human conditions, and tens of thousands lost their lives along the way between 1918 and 1920.
The Assyrian people gradually began to recover after the creation of the independent state of Iraq, though still without any recognised claim to the land and home of their ancient ancestors. In 1933, however, another wave of atrocities was perpetrated against the Assyrians of Iraq, this time at the hands of the Iraqi monarchy. A group of Assyrians was forced to take refuge in the then-French colony of Syria. A confrontation with Iraqi forces led to the death of several thousand Assyrians, and those who crossed over were settled along the Khabour River.
The late Mar Eshai Shimun XXIII (1908–1975), Patriarch of the Assyrian Church, was exiled along with the patriarchal household after the 1933 massacre and settled for a time on the island of Cyprus under British authority. The Patriarch later moved to the United States, settling first in Chicago in 1940. From then onward, the seat of the Catholicos-Patriarch of the Assyrian Church would remain in the diaspora.
The early 1970s and the 1990s—after the First Gulf War—witnessed a great wave of migration of Assyrians from Iraq, Iran, Syria, Lebanon, and Turkey. These migrations led to the establishment of a large Assyrian diaspora, predominantly in the United States and in various European countries. Outside the homeland, churches and cultural associations were established during this period. Parishes were organised into dioceses, and episcopal sees were established in the West for the first time. These communities continue to grow in number and affluence.
In 1975, the Patriarchal See became vacant with the death of Patriarch Mar Eshai Shimun XXIII. The Assyrian bishops gathered in London, England, in 1976 and elected Mar Dinkha, then Bishop of Iran, to the patriarchal throne. The new Patriarch took the name Mar Dinkha IV. Shortly after his election, he made immediate contact with the Assyrians living in Iraq, Iran, Syria, and Lebanon. In 1980, the Patriarchal See was moved to Chicago. After the end of the Second Gulf War in 2003, it was decided that the See of the Patriarch would return to the homeland, in Erbil, Northern Iraq.
After the repose of His Holiness Mar Dinkha IV on 23 March 2015, the Council of Prelates of the Assyrian Church of the East met in Synod in the Cathedral Church of St. John the Baptist in Erbil, Iraq. On 18 September 2015, the Prelates elected Mar Gewargis Sliwa as the 121st Catholicos-Patriarch of the Holy See of Seleucia-Ctesiphon. On 27 September 2015, he was consecrated and enthroned as Catholicos-Patriarch in the Cathedral Church, with the late Mar Aprem Mooken of Blessed Memory, Metropolitan of Malabar and India, and Mar Meelis Zaia, Metropolitan of Australia, New Zealand, and Lebanon, presiding. Mar Gewargis Sliwa formally assumed the ecclesiastical name Mar Gewargis III. Following his retirement in 2021, the Holy Synod gathered once again in Erbil, where, on 8 September 2021, His Grace Mar Awa Royel, Bishop of California, was unanimously elected as the 122nd Catholicos-Patriarch. He was consecrated and enthroned on 13 September 2021 in the Cathedral Church of St. John the Baptist, taking the ecclesiastical name Mar Awa III, thus becoming the first Western-born prelate to be elevated to the Patriarchal throne of the Assyrian Church of the East.
Today, the Assyrian Church and Nation form a thriving community in North America, Australia, Europe, and other parts of Asia. The great majority of Assyrians are now found in the diaspora rather than in their ancestral homeland of Mesopotamia, modern-day Iraq. Centuries of persecution and forced migration have decimated their once-numerous population, yet the community continues to preserve its ancient history and heritage.
The descendants of the ancient Assyrians who populated the ‘Cradle of Civilization’ are today found all over the globe. Their struggle for national, cultural, and religious rights in their homeland continues.
The Patriarchal Cathedral of Mar Shalita was completed in 1689 AD, and about a dozen bishops and metropolitans were in communion with this patriarch. Meanwhile, the Mar Elia line of Alqosh governed the Assyrians of the Nineveh plain and its environs. By 1830, the old Mar Elia line of Alqosh had become entirely Roman Catholic, and the sole ‘Nestorian’ patriarchate was ruled by the Mar Shimun dynasty.
With the advent of the First World War in 1914, the Assyrian Church and Nation suffered greatly at the hands of the Muslim powers of the day. In 1918, the Catholicos-Patriarch Mar Benyamin Shimun XIX (1887–1918) was martyred by the Kurdish chieftain Ismail Agha (Simko), leaving the Assyrians at the mercy of the Ottoman Turks and their Kurdish neighbours. With the dismantling of the Ottoman Empire, the Assyrians were left without a homeland of their own, and the promises of the Western superpowers were forgotten and unfulfilled. In 1920, the majority of the Assyrians were moved from Urmia, Iran, to the Bakuba Camp near Baghdad. They lived in horrific, sub-human conditions, and tens of thousands lost their lives along the way between 1918 and 1920.
The Assyrian people gradually began to recover after the creation of the independent state of Iraq, though still without any recognised claim to the land and home of their ancient ancestors. In 1933, however, another wave of atrocities was perpetrated against the Assyrians of Iraq, this time at the hands of the Iraqi monarchy. A group of Assyrians was forced to take refuge in the then-French colony of Syria. A confrontation with Iraqi forces led to the death of several thousand Assyrians, and those who crossed over were settled along the Khabour River.
The late Mar Eshai Shimun XXIII (1908–1975), Patriarch of the Assyrian Church, was exiled along with the patriarchal household after the 1933 massacre and settled for a time on the island of Cyprus under British authority. The Patriarch later moved to the United States, settling first in Chicago in 1940. From then onward, the seat of the Catholicos-Patriarch of the Assyrian Church would remain in the diaspora.
The early 1970s and the 1990s—after the First Gulf War—witnessed a great wave of migration of Assyrians from Iraq, Iran, Syria, Lebanon, and Turkey. These migrations led to the establishment of a large Assyrian diaspora, predominantly in the United States and in various European countries. Outside the homeland, churches and cultural associations were established during this period. Parishes were organised into dioceses, and episcopal sees were established in the West for the first time. These communities continue to grow in number and affluence.
In 1975, the Patriarchal See became vacant with the death of Patriarch Mar Eshai Shimun XXIII. The Assyrian bishops gathered in London, England, in 1976 and elected Mar Dinkha, then Bishop of Iran, to the patriarchal throne. The new Patriarch took the name Mar Dinkha IV. Shortly after his election, he made immediate contact with the Assyrians living in Iraq, Iran, Syria, and Lebanon. In 1980, the Patriarchal See was moved to Chicago. After the end of the Second Gulf War in 2003, it was decided that the See of the Patriarch would return to the homeland, in Erbil, Northern Iraq.
After the repose of His Holiness Mar Dinkha IV on 23 March 2015, the Council of Prelates of the Assyrian Church of the East met in Synod in the Cathedral Church of St. John the Baptist in Erbil, Iraq. On 18 September 2015, the Prelates elected Mar Gewargis Sliwa as the 121st Catholicos-Patriarch of the Holy See of Seleucia-Ctesiphon. On 27 September 2015, he was consecrated and enthroned as Catholicos-Patriarch in the Cathedral Church, with the late Mar Aprem Mooken of Blessed Memory, Metropolitan of Malabar and India, and Mar Meelis Zaia, Metropolitan of Australia, New Zealand, and Lebanon, presiding. Mar Gewargis Sliwa formally assumed the ecclesiastical name Mar Gewargis III. Following his retirement in 2021, the Holy Synod gathered once again in Erbil, where, on 8 September 2021, His Grace Mar Awa Royel, Bishop of California, was unanimously elected as the 122nd Catholicos-Patriarch. He was consecrated and enthroned on 13 September 2021 in the Cathedral Church of St. John the Baptist, taking the ecclesiastical name Mar Awa III, thus becoming the first Western-born prelate to be elevated to the Patriarchal throne of the Assyrian Church of the East.
Today, the Assyrian Church and Nation form a thriving community in North America, Australia, Europe, and other parts of Asia. The great majority of Assyrians are now found in the diaspora rather than in their ancestral homeland of Mesopotamia, modern-day Iraq. Centuries of persecution and forced migration have decimated their once-numerous population, yet the community continues to preserve its ancient history and heritage.
The descendants of the ancient Assyrians who populated the ‘Cradle of Civilization’ are today found all over the globe. Their struggle for national, cultural, and religious rights in their homeland continues.
Histoire moderne de l’Église assyrienne d’Orient
Depuis l’établissement du second patriarcat de l’Église de l’Orient à Qodchanis, les Assyriens des montagnes de Turquie ainsi que ceux de la plaine d’Ourmia reconnaissaient l’autorité du patriarche Mar Shimun.
La cathédrale patriarcale de Mar Shalita fut achevée en 1689 apr. J.-C., et une douzaine d’évêques et de métropolites étaient en communion avec ce patriarche. Pendant ce temps, la lignée de Mar Elia d’Alqosh gouvernait les Assyriens de la plaine de Ninive et de ses environs. En 1830, l’ancienne lignée de Mar Elia d’Alqosh s’était entièrement ralliée à l’Église catholique romaine, et le seul patriarcat « nestorien » restait dirigé par la dynastie des Mar Shimun.
Avec le déclenchement de la Première Guerre mondiale en 1914, l’Église et la Nation assyriennes souffrirent énormément des persécutions des puissances musulmanes de l’époque. En 1918, le catholicos-patriarche Mar Benyamin Shimun XIX (1887–1918) fut martyrisé par le chef kurde Ismaïl Agha (Simko), laissant les Assyriens à la merci des Turcs ottomans et de leurs voisins kurdes. Avec le démantèlement de l’Empire ottoman, les Assyriens se retrouvèrent privés d’une patrie, et les promesses des grandes puissances occidentales furent oubliées et restèrent non tenues. En 1920, la majorité des Assyriens furent déplacés d’Ourmia, en Iran, vers le camp de Baqouba près de Bagdad. Ils vécurent dans des conditions épouvantables et inhumaines, et des dizaines de milliers périrent en chemin entre 1918 et 1920.
Peu à peu, le peuple assyrien parvint à se relever après la création de l’État indépendant d’Irak, mais toujours sans aucune reconnaissance de leurs droits sur la terre et le foyer de leurs anciens ancêtres. En 1933, toutefois, une nouvelle vague d’atrocités s’abattit sur les Assyriens d’Irak, cette fois de la part de la monarchie irakienne. Un groupe d’Assyriens fut contraint de se réfugier dans la colonie française de Syrie. Une confrontation avec les forces irakiennes provoqua la mort de plusieurs milliers d’Assyriens, et ceux qui purent franchir la frontière furent installés le long du fleuve Khabour.
Le regretté Mar Eshaï Shimun XXIII (1908–1975), patriarche de l’Église assyrienne, fut exilé avec la maison patriarcale à la suite du massacre de 1933 et s’installa un temps sur l’île de Chypre, alors sous autorité britannique. Le patriarche s’installa ensuite aux États-Unis, d’abord à Chicago en 1940. Dès lors, le siège du catholicos-patriarche de l’Église assyrienne demeura en diaspora.
Les années 1970 et les années 1990 — après la première guerre du Golfe — connurent une grande vague de migration d’Assyriens d’Irak, d’Iran, de Syrie, du Liban et de Turquie. Ces migrations aboutirent à l’établissement d’une vaste diaspora assyrienne, principalement aux États-Unis et dans divers pays d’Europe. Hors de la patrie, des églises et des associations culturelles furent fondées durant cette période. Des paroisses furent organisées en diocèses, et des sièges épiscopaux furent créés en Occident pour la première fois. Ces communautés continuent de croître en nombre et en influence.
En 1975, le siège patriarcal devint vacant à la mort du patriarche Mar Eshaï Shimun XXIII. Les évêques assyriens se réunirent à Londres, en Angleterre, en 1976, et élurent au trône patriarcal Mar Dinkha, alors évêque d’Iran. Le nouveau patriarche prit le nom de Mar Dinkha IV. Peu après son élection, il établit un contact immédiat avec les Assyriens vivant en Irak, en Iran, en Syrie et au Liban. En 1980, le siège patriarcal fut transféré à Chicago. Après la fin de la deuxième guerre du Golfe en 2003, il fut décidé que le siège patriarcal retournerait dans la patrie, à Erbil, au nord de l’Irak.
Après le rappel à Dieu de Sa Sainteté Mar Dinkha IV le 23 mars 2015, le Conseil des prélats de l’Église assyrienne d’Orient se réunit en synode dans la cathédrale Saint-Jean-Baptiste à Erbil, en Irak. Le 18 septembre 2015, les prélats élurent Mar Gewargis Sliwa comme 121ᵉ catholicos-patriarche du Saint-Siège de Séleucie-Ctésiphon. Le 27 septembre 2015, il fut consacré et intronisé catholicos-patriarche dans la cathédrale, sous la présidence du regretté Mar Aprem Mooken de bienheureuse mémoire, métropolite du Malabar et de l’Inde, et de Mar Meelis Zaia, métropolite d’Australie, de Nouvelle-Zélande et du Liban. Mar Gewargis Sliwa prit officiellement le nom ecclésiastique de Mar Gewargis III. À la suite de sa retraite en 2021, le Saint Synode se réunit de nouveau à Erbil où, le 8 septembre 2021, Son Excellence Mar Awa Royel, évêque de Californie, fut élu à l’unanimité comme 122ᵉ catholicos-patriarche. Il fut consacré et intronisé le 13 septembre 2021 dans la cathédrale Saint-Jean-Baptiste, prenant le nom ecclésiastique de Mar Awa III, devenant ainsi le premier prélat né en Occident à être élevé au trône patriarcal de l’Église assyrienne d’Orient.
Aujourd’hui, l’Église et la Nation assyriennes forment une communauté dynamique présente en Amérique du Nord, en Australie, en Europe et dans d’autres régions d’Asie. La grande majorité des Assyriens se trouvent désormais en diaspora plutôt que dans leur patrie ancestrale de Mésopotamie, l’Irak actuel. Des siècles de persécutions et de migrations forcées ont décimé une population autrefois nombreuse, mais la communauté continue de préserver son histoire et son héritage anciens.
Les descendants des anciens Assyriens qui peuplaient le « berceau de la civilisation » se retrouvent aujourd’hui dispersés à travers le monde. Leur lutte pour les droits nationaux, culturels et religieux dans leur patrie se poursuit.
La cathédrale patriarcale de Mar Shalita fut achevée en 1689 apr. J.-C., et une douzaine d’évêques et de métropolites étaient en communion avec ce patriarche. Pendant ce temps, la lignée de Mar Elia d’Alqosh gouvernait les Assyriens de la plaine de Ninive et de ses environs. En 1830, l’ancienne lignée de Mar Elia d’Alqosh s’était entièrement ralliée à l’Église catholique romaine, et le seul patriarcat « nestorien » restait dirigé par la dynastie des Mar Shimun.
Avec le déclenchement de la Première Guerre mondiale en 1914, l’Église et la Nation assyriennes souffrirent énormément des persécutions des puissances musulmanes de l’époque. En 1918, le catholicos-patriarche Mar Benyamin Shimun XIX (1887–1918) fut martyrisé par le chef kurde Ismaïl Agha (Simko), laissant les Assyriens à la merci des Turcs ottomans et de leurs voisins kurdes. Avec le démantèlement de l’Empire ottoman, les Assyriens se retrouvèrent privés d’une patrie, et les promesses des grandes puissances occidentales furent oubliées et restèrent non tenues. En 1920, la majorité des Assyriens furent déplacés d’Ourmia, en Iran, vers le camp de Baqouba près de Bagdad. Ils vécurent dans des conditions épouvantables et inhumaines, et des dizaines de milliers périrent en chemin entre 1918 et 1920.
Peu à peu, le peuple assyrien parvint à se relever après la création de l’État indépendant d’Irak, mais toujours sans aucune reconnaissance de leurs droits sur la terre et le foyer de leurs anciens ancêtres. En 1933, toutefois, une nouvelle vague d’atrocités s’abattit sur les Assyriens d’Irak, cette fois de la part de la monarchie irakienne. Un groupe d’Assyriens fut contraint de se réfugier dans la colonie française de Syrie. Une confrontation avec les forces irakiennes provoqua la mort de plusieurs milliers d’Assyriens, et ceux qui purent franchir la frontière furent installés le long du fleuve Khabour.
Le regretté Mar Eshaï Shimun XXIII (1908–1975), patriarche de l’Église assyrienne, fut exilé avec la maison patriarcale à la suite du massacre de 1933 et s’installa un temps sur l’île de Chypre, alors sous autorité britannique. Le patriarche s’installa ensuite aux États-Unis, d’abord à Chicago en 1940. Dès lors, le siège du catholicos-patriarche de l’Église assyrienne demeura en diaspora.
Les années 1970 et les années 1990 — après la première guerre du Golfe — connurent une grande vague de migration d’Assyriens d’Irak, d’Iran, de Syrie, du Liban et de Turquie. Ces migrations aboutirent à l’établissement d’une vaste diaspora assyrienne, principalement aux États-Unis et dans divers pays d’Europe. Hors de la patrie, des églises et des associations culturelles furent fondées durant cette période. Des paroisses furent organisées en diocèses, et des sièges épiscopaux furent créés en Occident pour la première fois. Ces communautés continuent de croître en nombre et en influence.
En 1975, le siège patriarcal devint vacant à la mort du patriarche Mar Eshaï Shimun XXIII. Les évêques assyriens se réunirent à Londres, en Angleterre, en 1976, et élurent au trône patriarcal Mar Dinkha, alors évêque d’Iran. Le nouveau patriarche prit le nom de Mar Dinkha IV. Peu après son élection, il établit un contact immédiat avec les Assyriens vivant en Irak, en Iran, en Syrie et au Liban. En 1980, le siège patriarcal fut transféré à Chicago. Après la fin de la deuxième guerre du Golfe en 2003, il fut décidé que le siège patriarcal retournerait dans la patrie, à Erbil, au nord de l’Irak.
Après le rappel à Dieu de Sa Sainteté Mar Dinkha IV le 23 mars 2015, le Conseil des prélats de l’Église assyrienne d’Orient se réunit en synode dans la cathédrale Saint-Jean-Baptiste à Erbil, en Irak. Le 18 septembre 2015, les prélats élurent Mar Gewargis Sliwa comme 121ᵉ catholicos-patriarche du Saint-Siège de Séleucie-Ctésiphon. Le 27 septembre 2015, il fut consacré et intronisé catholicos-patriarche dans la cathédrale, sous la présidence du regretté Mar Aprem Mooken de bienheureuse mémoire, métropolite du Malabar et de l’Inde, et de Mar Meelis Zaia, métropolite d’Australie, de Nouvelle-Zélande et du Liban. Mar Gewargis Sliwa prit officiellement le nom ecclésiastique de Mar Gewargis III. À la suite de sa retraite en 2021, le Saint Synode se réunit de nouveau à Erbil où, le 8 septembre 2021, Son Excellence Mar Awa Royel, évêque de Californie, fut élu à l’unanimité comme 122ᵉ catholicos-patriarche. Il fut consacré et intronisé le 13 septembre 2021 dans la cathédrale Saint-Jean-Baptiste, prenant le nom ecclésiastique de Mar Awa III, devenant ainsi le premier prélat né en Occident à être élevé au trône patriarcal de l’Église assyrienne d’Orient.
Aujourd’hui, l’Église et la Nation assyriennes forment une communauté dynamique présente en Amérique du Nord, en Australie, en Europe et dans d’autres régions d’Asie. La grande majorité des Assyriens se trouvent désormais en diaspora plutôt que dans leur patrie ancestrale de Mésopotamie, l’Irak actuel. Des siècles de persécutions et de migrations forcées ont décimé une population autrefois nombreuse, mais la communauté continue de préserver son histoire et son héritage anciens.
Les descendants des anciens Assyriens qui peuplaient le « berceau de la civilisation » se retrouvent aujourd’hui dispersés à travers le monde. Leur lutte pour les droits nationaux, culturels et religieux dans leur patrie se poursuit.
Nieuwere geschiedenis van de Assyrische Kerk van het Oosten
Sinds de vestiging van het tweede patriarchaat van de Kerk van het Oosten in Qudshanis stonden de bergassyriërs van Turkije en die van de vlakte van Urmia onder de gehoorzaamheid van Mar Shimun.
De patriarchale kathedraal van Mar Shalita werd voltooid in 1689 na Chr., en ongeveer een dozijn bisschoppen en metropolieten stonden in gemeenschap met deze patriarch. Ondertussen bestuurde de lijn van Mar Elia van Alqosh de Assyriërs van de vlakte van Ninevé en de omgeving daarvan. Tegen 1830 was de oude lijn van Mar Elia in Alqosh volledig rooms-katholiek geworden, en bleef het enige ‘Nestoriaanse’ patriarchaat in handen van de dynastie van Mar Shimun.
Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 leed de Assyrische Kerk en Natie zwaar onder de heerschappij van de islamitische machten van die tijd. In 1918 werd de katholikos-patriarch Mar Benyamin Shimun XIX (1887–1918) vermoord door de Koerdische stamhoofd Ismail Agha (Simko), waardoor de Assyriërs werden overgeleverd aan de genade van de Ottomaanse Turken en hun Koerdische buren. Met de ontmanteling van het Ottomaanse Rijk bleven de Assyriërs zonder een eigen thuisland; de beloften van de westerse grootmachten werden vergeten en niet vervuld. In 1920 werd het merendeel van de Assyriërs vanuit Urmia, Iran, overgebracht naar het kamp van Baquba nabij Bagdad. Zij leefden er onder verschrikkelijke, onmenselijke omstandigheden, en tienduizenden verloren hun leven onderweg tussen 1918 en 1920.
Geleidelijk konden de Assyriërs zich enigszins herstellen na de oprichting van de onafhankelijke staat Irak, maar zonder enige aanspraak op het land van hun voorouders. In 1933 echter werd een nieuwe golf van wreedheden tegen de Assyriërs van Irak begaan, ditmaal door de Iraakse monarchie. Een groep Assyriërs werd gedwongen hun toevlucht te zoeken in Syrië, toen een Franse kolonie. Een confrontatie met Iraakse troepen veroorzaakte de dood van enkele duizenden Assyriërs. Degenen die de grens overstaken, werden langs de rivier de Khabur gevestigd.
De zalige Mar Eshai Shimun XXIII (1908–1975), patriarch van de Assyrische Kerk, werd na het bloedbad van 1933 samen met het patriarchale huis in ballingschap gestuurd en vestigde zich een tijdlang op het eiland Cyprus onder Brits gezag. Later verhuisde de patriarch naar de Verenigde Staten, aanvankelijk naar Chicago in 1940. Van toen af aan bleef de zetel van de katholikos-patriarch van de Assyrische Kerk in de diaspora.
De jaren zeventig en negentig — na de Eerste Golfoorlog — kenden een grote migratiegolf van Assyriërs uit Irak, Iran, Syrië, Libanon en Turkije. Deze migraties leidden tot de oprichting van een omvangrijke Assyrische diaspora, voornamelijk in de Verenigde Staten en in verschillende Europese landen. Buiten het thuisland werden in deze periode kerken en culturele verenigingen opgericht. Parochies werden georganiseerd in bisdommen, en voor het eerst werden bisschoppelijke zetels in het Westen gevestigd. Deze gemeenschappen groeien tot op de dag van vandaag in aantal en betekenis.
In 1975 werd de patriarchale zetel vacant door de dood van patriarch Mar Eshai Shimun XXIII. De Assyrische bisschoppen kwamen in 1976 bijeen in Londen, Engeland, en kozen Mar Dinkha, toen bisschop van Iran, tot patriarch. De nieuwe patriarch nam de naam Mar Dinkha IV aan. Kort na zijn verkiezing legde hij onmiddellijk contact met de Assyriërs die in Irak, Iran, Syrië en Libanon woonden. In 1980 werd de patriarchale zetel naar Chicago verplaatst. Na het einde van de Tweede Golfoorlog in 2003 werd besloten dat de patriarchale zetel zou terugkeren naar de thuisbasis in Erbil, Noord-Irak.
Na het heengaan van Zijne Heiligheid Mar Dinkha IV op 23 maart 2015 kwam de Raad van Prelaten van de Assyrische Kerk van het Oosten bijeen in een synode in de kathedraal van Sint-Jan de Doper in Erbil, Irak. Op 18 september 2015 kozen de prelaten Mar Gewargis Sliwa tot de 121e katholikos-patriarch van de Heilige Zetel van Seleucia-Ctesiphon. Op 27 september 2015 werd hij in dezelfde kathedraal gewijd en introniseerd als katholikos-patriarch, onder voorzitterschap van de zalige Mar Aprem Mooken, metropoliet van Malabar en India, en van Mar Meelis Zaia, metropoliet van Australië, Nieuw-Zeeland en Libanon. Mar Gewargis Sliwa nam de kerkelijke naam Mar Gewargis III aan. Na zijn emeritaat in 2021 kwam de Heilige Synode opnieuw bijeen in Erbil, waar op 8 september 2021 Zijne Genade Mar Awa Royel, bisschop van Californië, unaniem werd verkozen tot de 122e katholikos-patriarch. Op 13 september 2021 werd hij in de kathedraal van Sint-Jan de Doper gewijd en introniseerd en nam hij de kerkelijke naam Mar Awa III aan, waarmee hij de eerste in het Westen geboren prelaat werd die tot de patriarchale troon van de Assyrische Kerk van het Oosten werd verheven.
Vandaag vormen de Assyrische Kerk en Natie een bloeiende gemeenschap in Noord-Amerika, Australië, Europa en andere delen van Azië. De overgrote meerderheid van de Assyriërs bevindt zich nu in de diaspora en niet meer in hun voorouderlijk thuisland Mesopotamië — het huidige Irak. Eeuwen van vervolging en gedwongen migratie hebben hun eens zo talrijke bevolking gedecimeerd, maar de gemeenschap blijft haar oude geschiedenis en erfgoed bewaren.
De nakomelingen van de oude Assyriërs die ooit het ‘Wieg van de Beschaving’ bevolkten, zijn tegenwoordig over de hele wereld verspreid. Hun strijd voor nationale, culturele en religieuze rechten in hun vaderland gaat onverminderd voort.
De patriarchale kathedraal van Mar Shalita werd voltooid in 1689 na Chr., en ongeveer een dozijn bisschoppen en metropolieten stonden in gemeenschap met deze patriarch. Ondertussen bestuurde de lijn van Mar Elia van Alqosh de Assyriërs van de vlakte van Ninevé en de omgeving daarvan. Tegen 1830 was de oude lijn van Mar Elia in Alqosh volledig rooms-katholiek geworden, en bleef het enige ‘Nestoriaanse’ patriarchaat in handen van de dynastie van Mar Shimun.
Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 leed de Assyrische Kerk en Natie zwaar onder de heerschappij van de islamitische machten van die tijd. In 1918 werd de katholikos-patriarch Mar Benyamin Shimun XIX (1887–1918) vermoord door de Koerdische stamhoofd Ismail Agha (Simko), waardoor de Assyriërs werden overgeleverd aan de genade van de Ottomaanse Turken en hun Koerdische buren. Met de ontmanteling van het Ottomaanse Rijk bleven de Assyriërs zonder een eigen thuisland; de beloften van de westerse grootmachten werden vergeten en niet vervuld. In 1920 werd het merendeel van de Assyriërs vanuit Urmia, Iran, overgebracht naar het kamp van Baquba nabij Bagdad. Zij leefden er onder verschrikkelijke, onmenselijke omstandigheden, en tienduizenden verloren hun leven onderweg tussen 1918 en 1920.
Geleidelijk konden de Assyriërs zich enigszins herstellen na de oprichting van de onafhankelijke staat Irak, maar zonder enige aanspraak op het land van hun voorouders. In 1933 echter werd een nieuwe golf van wreedheden tegen de Assyriërs van Irak begaan, ditmaal door de Iraakse monarchie. Een groep Assyriërs werd gedwongen hun toevlucht te zoeken in Syrië, toen een Franse kolonie. Een confrontatie met Iraakse troepen veroorzaakte de dood van enkele duizenden Assyriërs. Degenen die de grens overstaken, werden langs de rivier de Khabur gevestigd.
De zalige Mar Eshai Shimun XXIII (1908–1975), patriarch van de Assyrische Kerk, werd na het bloedbad van 1933 samen met het patriarchale huis in ballingschap gestuurd en vestigde zich een tijdlang op het eiland Cyprus onder Brits gezag. Later verhuisde de patriarch naar de Verenigde Staten, aanvankelijk naar Chicago in 1940. Van toen af aan bleef de zetel van de katholikos-patriarch van de Assyrische Kerk in de diaspora.
De jaren zeventig en negentig — na de Eerste Golfoorlog — kenden een grote migratiegolf van Assyriërs uit Irak, Iran, Syrië, Libanon en Turkije. Deze migraties leidden tot de oprichting van een omvangrijke Assyrische diaspora, voornamelijk in de Verenigde Staten en in verschillende Europese landen. Buiten het thuisland werden in deze periode kerken en culturele verenigingen opgericht. Parochies werden georganiseerd in bisdommen, en voor het eerst werden bisschoppelijke zetels in het Westen gevestigd. Deze gemeenschappen groeien tot op de dag van vandaag in aantal en betekenis.
In 1975 werd de patriarchale zetel vacant door de dood van patriarch Mar Eshai Shimun XXIII. De Assyrische bisschoppen kwamen in 1976 bijeen in Londen, Engeland, en kozen Mar Dinkha, toen bisschop van Iran, tot patriarch. De nieuwe patriarch nam de naam Mar Dinkha IV aan. Kort na zijn verkiezing legde hij onmiddellijk contact met de Assyriërs die in Irak, Iran, Syrië en Libanon woonden. In 1980 werd de patriarchale zetel naar Chicago verplaatst. Na het einde van de Tweede Golfoorlog in 2003 werd besloten dat de patriarchale zetel zou terugkeren naar de thuisbasis in Erbil, Noord-Irak.
Na het heengaan van Zijne Heiligheid Mar Dinkha IV op 23 maart 2015 kwam de Raad van Prelaten van de Assyrische Kerk van het Oosten bijeen in een synode in de kathedraal van Sint-Jan de Doper in Erbil, Irak. Op 18 september 2015 kozen de prelaten Mar Gewargis Sliwa tot de 121e katholikos-patriarch van de Heilige Zetel van Seleucia-Ctesiphon. Op 27 september 2015 werd hij in dezelfde kathedraal gewijd en introniseerd als katholikos-patriarch, onder voorzitterschap van de zalige Mar Aprem Mooken, metropoliet van Malabar en India, en van Mar Meelis Zaia, metropoliet van Australië, Nieuw-Zeeland en Libanon. Mar Gewargis Sliwa nam de kerkelijke naam Mar Gewargis III aan. Na zijn emeritaat in 2021 kwam de Heilige Synode opnieuw bijeen in Erbil, waar op 8 september 2021 Zijne Genade Mar Awa Royel, bisschop van Californië, unaniem werd verkozen tot de 122e katholikos-patriarch. Op 13 september 2021 werd hij in de kathedraal van Sint-Jan de Doper gewijd en introniseerd en nam hij de kerkelijke naam Mar Awa III aan, waarmee hij de eerste in het Westen geboren prelaat werd die tot de patriarchale troon van de Assyrische Kerk van het Oosten werd verheven.
Vandaag vormen de Assyrische Kerk en Natie een bloeiende gemeenschap in Noord-Amerika, Australië, Europa en andere delen van Azië. De overgrote meerderheid van de Assyriërs bevindt zich nu in de diaspora en niet meer in hun voorouderlijk thuisland Mesopotamië — het huidige Irak. Eeuwen van vervolging en gedwongen migratie hebben hun eens zo talrijke bevolking gedecimeerd, maar de gemeenschap blijft haar oude geschiedenis en erfgoed bewaren.
De nakomelingen van de oude Assyriërs die ooit het ‘Wieg van de Beschaving’ bevolkten, zijn tegenwoordig over de hele wereld verspreid. Hun strijd voor nationale, culturele en religieuze rechten in hun vaderland gaat onverminderd voort.
Zeitgeschichte der Assyrischen Kirche des Ostens
Seit der Errichtung des zweiten Patriarchats der Kirche des Ostens in Qudschanis standen die Bergassyrer der Türkei sowie jene der Ebene von Urmia unter der Jurisdiktion von Mar Shimun.
Die Patriarchalkathedrale des Mar Shalita wurde im Jahr 1689 n. Chr. vollendet, und etwa ein Dutzend Bischöfe und Metropoliten standen in Gemeinschaft mit diesem Patriarchen. Inzwischen leitete die Linie des Mar Elia von Alqosh die Assyrer der Ninive-Ebene und ihrer Umgebung. Bis 1830 war die alte Linie des Mar Elia von Alqosh vollständig römisch-katholisch geworden, und das einzige „nestorianische“ Patriarchat blieb der Dynastie der Mar Shimun überlassen.
Mit dem Ausbruch des Ersten Weltkrieges 1914 erlitt die assyrische Kirche und Nation schweres Leid durch die muslimischen Mächte jener Zeit. Im Jahr 1918 wurde der Katholikos-Patriarch Mar Benyamin Shimun XIX. (1887–1918) vom kurdischen Stammesführer Ismail Agha (Simko) ermordet, wodurch die Assyrer der Gnade der Osmanen und ihrer kurdischen Nachbarn ausgeliefert waren. Mit dem Zerfall des Osmanischen Reiches blieben die Assyrer ohne eigene Heimat; die Versprechen der westlichen Großmächte wurden vergessen und nicht eingelöst. 1920 wurde die Mehrheit der Assyrer aus Urmia im Iran in das Lager von Baqouba bei Bagdad umgesiedelt. Sie lebten unter schrecklichen, unmenschlichen Bedingungen, und Zehntausende verloren zwischen 1918 und 1920 auf dem Weg ihr Leben.
Allmählich begann das assyrische Volk sich nach der Gründung des unabhängigen Staates Irak zu erholen – jedoch ohne Anspruch auf das Land ihrer alten Vorfahren. Im Jahr 1933 wurde jedoch eine weitere Welle von Gräueltaten gegen die Assyrer des Irak verübt, diesmal durch die irakische Monarchie. Eine Gruppe von Assyrern musste in das damalige französische Mandatsgebiet Syrien fliehen. Eine Konfrontation mit irakischen Streitkräften führte zum Tod mehrerer tausend Assyrer; jene, die die Grenze überschritten, wurden entlang des Chabur-Flusses angesiedelt.
Der verstorbene Mar Eshai Shimun XXIII. (1908–1975), Patriarch der assyrischen Kirche, wurde nach dem Massaker von 1933 zusammen mit dem Patriarchalhaus ins Exil geschickt und ließ sich zunächst auf der britisch verwalteten Insel Zypern nieder. Später übersiedelte der Patriarch in die Vereinigten Staaten, zunächst nach Chicago im Jahr 1940. Von da an blieb der Sitz des Katholikos-Patriarchen der assyrischen Kirche in der Diaspora.
Die 1970er-Jahre und die 1990er-Jahre – nach dem Ersten Golfkrieg – erlebten eine große Migrationswelle von Assyrern aus dem Irak, Iran, Syrien, Libanon und der Türkei. Diese Migrationen führten zur Entstehung einer großen assyrischen Diaspora, vor allem in den Vereinigten Staaten und in verschiedenen europäischen Ländern. Außerhalb der Heimat wurden in dieser Zeit Kirchen und Kulturvereine gegründet. Pfarreien wurden zu Diözesen organisiert, und erstmals wurden bischöfliche Sitze im Westen eingerichtet. Diese Gemeinschaften wachsen bis heute an Zahl und Bedeutung.
1975 wurde der Patriarchalsitz nach dem Tod von Patriarch Mar Eshai Shimun XXIII. vakant. Die assyrischen Bischöfe versammelten sich 1976 in London, England, und wählten Mar Dinkha, den damaligen Bischof von Iran, auf den patriarchalen Thron. Der neue Patriarch nahm den Namen Mar Dinkha IV. an. Kurz nach seiner Wahl stellte er den unmittelbaren Kontakt zu den in Irak, Iran, Syrien und Libanon lebenden Assyrern her. 1980 wurde der Patriarchalsitz nach Chicago verlegt. Nach dem Ende des Zweiten Golfkriegs 2003 wurde beschlossen, dass der Sitz des Patriarchen in die Heimat nach Erbil, Nordirak, zurückkehren solle.
Nach dem Heimgang Seiner Heiligkeit Mar Dinkha IV. am 23. März 2015 trat der Rat der Prälaten der Assyrischen Kirche des Ostens in der Kathedrale St. Johannes der Täufer in Erbil, Irak, zu einer Synode zusammen. Am 18. September 2015 wählten die Prälaten Mar Gewargis Sliwa zum 121. Katholikos-Patriarchen des Heiligen Stuhls von Seleukia-Ktesiphon. Am 27. September 2015 wurde er in derselben Kathedrale unter dem Vorsitz des seligen Mar Aprem Mooken, Metropolit von Malabar und Indien, sowie von Mar Meelis Zaia, Metropolit von Australien, Neuseeland und Libanon, geweiht und intronisiert. Mar Gewargis Sliwa nahm den kirchlichen Namen Mar Gewargis III. an. Nach seiner Emeritierung im Jahr 2021 trat die Heilige Synode erneut in Erbil zusammen, wo am 8. September 2021 S. E. Mar Awa Royel, Bischof von Kalifornien, einstimmig zum 122. Katholikos-Patriarchen gewählt wurde. Am 13. September 2021 wurde er in der Kathedrale St. Johannes der Täufer geweiht und intronisiert und nahm den Namen Mar Awa III. an – damit wurde er der erste im Westen geborene Prälat, der auf den Patriarchenthron der Assyrischen Kirche des Ostens erhoben wurde.
Heute bilden die assyrische Kirche und Nation eine lebendige Gemeinschaft in Nordamerika, Australien, Europa und weiteren Teilen Asiens. Die große Mehrheit der Assyrer lebt inzwischen in der Diaspora und nicht mehr in ihrer angestammten Heimat Mesopotamien – dem heutigen Irak. Jahrhunderte der Verfolgung und erzwungenen Migration haben die einst zahlreiche Bevölkerung stark dezimiert, doch die Gemeinschaft bewahrt weiterhin ihre alte Geschichte und ihr Erbe.
Die Nachkommen der alten Assyrer, die einst das „Wiege der Zivilisation“ genannte Land bevölkerten, finden sich heute in aller Welt. Ihr Kampf um nationale, kulturelle und religiöse Rechte in ihrer Heimat dauert an.
Die Patriarchalkathedrale des Mar Shalita wurde im Jahr 1689 n. Chr. vollendet, und etwa ein Dutzend Bischöfe und Metropoliten standen in Gemeinschaft mit diesem Patriarchen. Inzwischen leitete die Linie des Mar Elia von Alqosh die Assyrer der Ninive-Ebene und ihrer Umgebung. Bis 1830 war die alte Linie des Mar Elia von Alqosh vollständig römisch-katholisch geworden, und das einzige „nestorianische“ Patriarchat blieb der Dynastie der Mar Shimun überlassen.
Mit dem Ausbruch des Ersten Weltkrieges 1914 erlitt die assyrische Kirche und Nation schweres Leid durch die muslimischen Mächte jener Zeit. Im Jahr 1918 wurde der Katholikos-Patriarch Mar Benyamin Shimun XIX. (1887–1918) vom kurdischen Stammesführer Ismail Agha (Simko) ermordet, wodurch die Assyrer der Gnade der Osmanen und ihrer kurdischen Nachbarn ausgeliefert waren. Mit dem Zerfall des Osmanischen Reiches blieben die Assyrer ohne eigene Heimat; die Versprechen der westlichen Großmächte wurden vergessen und nicht eingelöst. 1920 wurde die Mehrheit der Assyrer aus Urmia im Iran in das Lager von Baqouba bei Bagdad umgesiedelt. Sie lebten unter schrecklichen, unmenschlichen Bedingungen, und Zehntausende verloren zwischen 1918 und 1920 auf dem Weg ihr Leben.
Allmählich begann das assyrische Volk sich nach der Gründung des unabhängigen Staates Irak zu erholen – jedoch ohne Anspruch auf das Land ihrer alten Vorfahren. Im Jahr 1933 wurde jedoch eine weitere Welle von Gräueltaten gegen die Assyrer des Irak verübt, diesmal durch die irakische Monarchie. Eine Gruppe von Assyrern musste in das damalige französische Mandatsgebiet Syrien fliehen. Eine Konfrontation mit irakischen Streitkräften führte zum Tod mehrerer tausend Assyrer; jene, die die Grenze überschritten, wurden entlang des Chabur-Flusses angesiedelt.
Der verstorbene Mar Eshai Shimun XXIII. (1908–1975), Patriarch der assyrischen Kirche, wurde nach dem Massaker von 1933 zusammen mit dem Patriarchalhaus ins Exil geschickt und ließ sich zunächst auf der britisch verwalteten Insel Zypern nieder. Später übersiedelte der Patriarch in die Vereinigten Staaten, zunächst nach Chicago im Jahr 1940. Von da an blieb der Sitz des Katholikos-Patriarchen der assyrischen Kirche in der Diaspora.
Die 1970er-Jahre und die 1990er-Jahre – nach dem Ersten Golfkrieg – erlebten eine große Migrationswelle von Assyrern aus dem Irak, Iran, Syrien, Libanon und der Türkei. Diese Migrationen führten zur Entstehung einer großen assyrischen Diaspora, vor allem in den Vereinigten Staaten und in verschiedenen europäischen Ländern. Außerhalb der Heimat wurden in dieser Zeit Kirchen und Kulturvereine gegründet. Pfarreien wurden zu Diözesen organisiert, und erstmals wurden bischöfliche Sitze im Westen eingerichtet. Diese Gemeinschaften wachsen bis heute an Zahl und Bedeutung.
1975 wurde der Patriarchalsitz nach dem Tod von Patriarch Mar Eshai Shimun XXIII. vakant. Die assyrischen Bischöfe versammelten sich 1976 in London, England, und wählten Mar Dinkha, den damaligen Bischof von Iran, auf den patriarchalen Thron. Der neue Patriarch nahm den Namen Mar Dinkha IV. an. Kurz nach seiner Wahl stellte er den unmittelbaren Kontakt zu den in Irak, Iran, Syrien und Libanon lebenden Assyrern her. 1980 wurde der Patriarchalsitz nach Chicago verlegt. Nach dem Ende des Zweiten Golfkriegs 2003 wurde beschlossen, dass der Sitz des Patriarchen in die Heimat nach Erbil, Nordirak, zurückkehren solle.
Nach dem Heimgang Seiner Heiligkeit Mar Dinkha IV. am 23. März 2015 trat der Rat der Prälaten der Assyrischen Kirche des Ostens in der Kathedrale St. Johannes der Täufer in Erbil, Irak, zu einer Synode zusammen. Am 18. September 2015 wählten die Prälaten Mar Gewargis Sliwa zum 121. Katholikos-Patriarchen des Heiligen Stuhls von Seleukia-Ktesiphon. Am 27. September 2015 wurde er in derselben Kathedrale unter dem Vorsitz des seligen Mar Aprem Mooken, Metropolit von Malabar und Indien, sowie von Mar Meelis Zaia, Metropolit von Australien, Neuseeland und Libanon, geweiht und intronisiert. Mar Gewargis Sliwa nahm den kirchlichen Namen Mar Gewargis III. an. Nach seiner Emeritierung im Jahr 2021 trat die Heilige Synode erneut in Erbil zusammen, wo am 8. September 2021 S. E. Mar Awa Royel, Bischof von Kalifornien, einstimmig zum 122. Katholikos-Patriarchen gewählt wurde. Am 13. September 2021 wurde er in der Kathedrale St. Johannes der Täufer geweiht und intronisiert und nahm den Namen Mar Awa III. an – damit wurde er der erste im Westen geborene Prälat, der auf den Patriarchenthron der Assyrischen Kirche des Ostens erhoben wurde.
Heute bilden die assyrische Kirche und Nation eine lebendige Gemeinschaft in Nordamerika, Australien, Europa und weiteren Teilen Asiens. Die große Mehrheit der Assyrer lebt inzwischen in der Diaspora und nicht mehr in ihrer angestammten Heimat Mesopotamien – dem heutigen Irak. Jahrhunderte der Verfolgung und erzwungenen Migration haben die einst zahlreiche Bevölkerung stark dezimiert, doch die Gemeinschaft bewahrt weiterhin ihre alte Geschichte und ihr Erbe.
Die Nachkommen der alten Assyrer, die einst das „Wiege der Zivilisation“ genannte Land bevölkerten, finden sich heute in aller Welt. Ihr Kampf um nationale, kulturelle und religiöse Rechte in ihrer Heimat dauert an.
Νεότερη Ιστορία της Ασσυριακής Εκκλησίας της Ανατολής
Από την ίδρυση του δευτέρου Πατριαρχείου της Εκκλησίας της Ανατολής στο Κουντσανίς, οι Ασσύριοι των ορεινών περιοχών της Τουρκίας, καθώς και εκείνοι της πεδιάδας του Ούρμια, υπάκουαν στον Μααρ Σιμούν.
Ο Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός του Μααρ Σαλίτα ολοκληρώθηκε το 1689 μ.Χ., και περίπου δώδεκα επίσκοποι και μητροπολίτες βρίσκονταν σε κοινωνία με τον πατριάρχη αυτόν. Στο μεταξύ, η γραμμή του Μααρ Ελία από το Αλκουός ηγείτο των Ασσυρίων της πεδιάδας της Νινευή και των περιχώρων της. Μέχρι το 1830, η παλαιά γραμμή του Μααρ Ελία στο Αλκουός είχε προσχωρήσει πλήρως στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, και το μοναδικό «Νεστοριανό» Πατριαρχείο κυβερνιόταν από τη δυναστεία των Μααρ Σιμούν.
Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, η Ασσυριακή Εκκλησία και το Έθνος υπέφεραν σκληρά από τα μουσουλμανικά κράτη της εποχής. Το 1918, ο Καθολικός-Πατριάρχης Μααρ Βενιαμίν Σιμούν ΙΘ΄ (1887–1918) μαρτύρησε από τον Κούρδο αρχηγό Ισμαήλ Αγά (Σίμκο), αφήνοντας τους Ασσυρίους στο έλεος των Οθωμανών και των Κούρδων γειτόνων τους. Με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Ασσύριοι έμειναν χωρίς δική τους πατρίδα, και οι υποσχέσεις των δυτικών μεγάλων δυνάμεων ξεχάστηκαν και δεν εκπληρώθηκαν. Το 1920, η πλειονότητα των Ασσυρίων μετακινήθηκε από το Ούρμια του Ιράν στο στρατόπεδο Μπακούμπα κοντά στη Βαγδάτη. Έζησαν υπό φρικτές, απάνθρωπες συνθήκες· δεκάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο μεταξύ 1918 και 1920.
Σταδιακά, ο ασσυριακός λαός άρχισε να ανασυγκροτείται μετά τη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους του Ιράκ, αλλά χωρίς καμία αναγνώριση δικαιώματος στη γη των αρχαίων προγόνων τους. Το 1933, όμως, ένα νέο κύμα θηριωδιών διαπράχθηκε εναντίον των Ασσυρίων του Ιράκ, αυτήν τη φορά από τη μοναρχία του Ιράκ. Μία ομάδα Ασσυρίων αναγκάστηκε να καταφύγει στη Συρία, τότε γαλλική αποικία. Μία σύγκρουση με τις ιρακινές δυνάμεις οδήγησε στον θάνατο αρκετών χιλιάδων Ασσυρίων, και όσοι διέφυγαν εγκαταστάθηκαν κατά μήκος του ποταμού Χαμπούρ.
Ο μακαριστός Μααρ Εσάι Σιμούν ΚΓ΄ (1908–1975), Πατριάρχης της Ασσυριακής Εκκλησίας, εξορίστηκε μαζί με την πατριαρχική οικογένεια μετά τη σφαγή του 1933 και εγκαταστάθηκε για ένα διάστημα στην Κύπρο, υπό βρετανική διοίκηση. Αργότερα μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, εγκαθιστάμενος αρχικά στο Σικάγο το 1940. Από τότε, η έδρα του Καθολικού-Πατριάρχη της Ασσυριακής Εκκλησίας παρέμεινε στη διασπορά.
Οι δεκαετίες του 1970 και του 1990 — μετά τον Α΄ Πόλεμο του Κόλπου — γνώρισαν μεγάλο κύμα μετανάστευσης Ασσυρίων από το Ιράκ, το Ιράν, τη Συρία, τον Λίβανο και την Τουρκία. Αυτές οι μετακινήσεις οδήγησαν στη δημιουργία μεγάλης ασσυριακής διασποράς, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Έξω από την πατρίδα, ιδρύθηκαν εκκλησίες και πολιτιστικοί σύλλογοι. Οι ενορίες οργανώθηκαν σε επισκοπές και για πρώτη φορά ιδρύθηκαν επισκοπικοί θρόνοι στη Δύση. Αυτές οι κοινότητες συνεχίζουν να αυξάνονται σε αριθμό και επιρροή.
Το 1975, η Πατριαρχική Έδρα έμεινε κενή με τον θάνατο του Πατριάρχη Μααρ Εσάι Σιμούν ΚΓ΄. Οι ασσύριοι επίσκοποι συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο το 1976 και εξέλεξαν στον πατριαρχικό θρόνο τον Μααρ Ντίνκα, τότε επίσκοπο του Ιράν. Ο νέος Πατριάρχης έλαβε το όνομα Μααρ Ντίνκα Δ΄. Λίγο μετά την εκλογή του, ήρθε σε άμεση επαφή με τους Ασσυρίους που ζούσαν σε Ιράκ, Ιράν, Συρία και Λίβανο. Το 1980, η Πατριαρχική Έδρα μεταφέρθηκε στο Σικάγο. Μετά τη λήξη του Β΄ Πολέμου του Κόλπου το 2003, αποφασίστηκε η επιστροφή της πατριαρχικής έδρας στην πατρίδα, στο Αρμπίλ, στο βόρειο Ιράκ.
Μετά την κοίμηση της Αγιότητάς του Μααρ Ντίνκα Δ΄ στις 23 Μαρτίου 2015, το Συμβούλιο των Ιεραρχών της Ασσυριακής Εκκλησίας της Ανατολής συνεκλήθη σε Σύνοδο στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στο Αρμπίλ. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2015, οι Ιεράρχες εξέλεξαν τον Μααρ Γεβργής Σλίβα ως τον 121ο Καθολικό-Πατριάρχη της Αγίας Έδρας Σελεύκειας-Κτησιφών. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2015, ενθρονίστηκε και χειροτονήθηκε στον ίδιο Καθεδρικό, υπό την προεδρία του μακαριστού Μααρ Απρέμ Μούκεν, Μητροπολίτη του Μαλαμπάρ και της Ινδίας, και του Μααρ Μελίς Ζάια, Μητροπολίτη Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας και Λιβάνου. Ο Μααρ Γεβργής Σλίβα έλαβε το εκκλησιαστικό όνομα Μααρ Γεβργής Γ΄. Μετά την παραίτησή του το 2021, η Ιερά Σύνοδος συγκλήθηκε και πάλι στο Αρμπίλ, όπου στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 ο Θεοφιλέστατος Μααρ Άβα Ρόυελ, Επίσκοπος Καλιφόρνιας, εξελέγη ομόφωνα ως 122ος Καθολικός-Πατριάρχης. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2021 χειροτονήθηκε και ενθρονίστηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, λαμβάνοντας το εκκλησιαστικό όνομα Μααρ Άβα Γ΄, και έγινε έτσι ο πρώτος ιεράρχης γεννημένος στη Δύση που ανυψώθηκε στον Πατριαρχικό Θρόνο της Ασσυριακής Εκκλησίας της Ανατολής.
Σήμερα, η Ασσυριακή Εκκλησία και το Έθνος αποτελούν μια ζωντανή κοινότητα στη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, την Ευρώπη και σε άλλα μέρη της Ασίας. Η μεγάλη πλειονότητα των Ασσυρίων βρίσκεται πλέον στη διασπορά και όχι στην πατρογονική τους γη, τη Μεσοποταμία — το σημερινό Ιράκ. Αιώνες διωγμών και βίαιων μετακινήσεων αποδεκάτισαν τον άλλοτε πολυάριθμο πληθυσμό τους, ωστόσο η κοινότητα συνεχίζει να διατηρεί την αρχαία ιστορία και κληρονομιά της.
Οι απόγονοι των αρχαίων Ασσυρίων που κατοικούσαν στο «Λίκνο του Πολιτισμού» βρίσκονται σήμερα διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο. Ο αγώνας τους για εθνικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά δικαιώματα στην πατρίδα τους συνεχίζεται.
Ο Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός του Μααρ Σαλίτα ολοκληρώθηκε το 1689 μ.Χ., και περίπου δώδεκα επίσκοποι και μητροπολίτες βρίσκονταν σε κοινωνία με τον πατριάρχη αυτόν. Στο μεταξύ, η γραμμή του Μααρ Ελία από το Αλκουός ηγείτο των Ασσυρίων της πεδιάδας της Νινευή και των περιχώρων της. Μέχρι το 1830, η παλαιά γραμμή του Μααρ Ελία στο Αλκουός είχε προσχωρήσει πλήρως στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, και το μοναδικό «Νεστοριανό» Πατριαρχείο κυβερνιόταν από τη δυναστεία των Μααρ Σιμούν.
Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, η Ασσυριακή Εκκλησία και το Έθνος υπέφεραν σκληρά από τα μουσουλμανικά κράτη της εποχής. Το 1918, ο Καθολικός-Πατριάρχης Μααρ Βενιαμίν Σιμούν ΙΘ΄ (1887–1918) μαρτύρησε από τον Κούρδο αρχηγό Ισμαήλ Αγά (Σίμκο), αφήνοντας τους Ασσυρίους στο έλεος των Οθωμανών και των Κούρδων γειτόνων τους. Με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Ασσύριοι έμειναν χωρίς δική τους πατρίδα, και οι υποσχέσεις των δυτικών μεγάλων δυνάμεων ξεχάστηκαν και δεν εκπληρώθηκαν. Το 1920, η πλειονότητα των Ασσυρίων μετακινήθηκε από το Ούρμια του Ιράν στο στρατόπεδο Μπακούμπα κοντά στη Βαγδάτη. Έζησαν υπό φρικτές, απάνθρωπες συνθήκες· δεκάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο μεταξύ 1918 και 1920.
Σταδιακά, ο ασσυριακός λαός άρχισε να ανασυγκροτείται μετά τη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους του Ιράκ, αλλά χωρίς καμία αναγνώριση δικαιώματος στη γη των αρχαίων προγόνων τους. Το 1933, όμως, ένα νέο κύμα θηριωδιών διαπράχθηκε εναντίον των Ασσυρίων του Ιράκ, αυτήν τη φορά από τη μοναρχία του Ιράκ. Μία ομάδα Ασσυρίων αναγκάστηκε να καταφύγει στη Συρία, τότε γαλλική αποικία. Μία σύγκρουση με τις ιρακινές δυνάμεις οδήγησε στον θάνατο αρκετών χιλιάδων Ασσυρίων, και όσοι διέφυγαν εγκαταστάθηκαν κατά μήκος του ποταμού Χαμπούρ.
Ο μακαριστός Μααρ Εσάι Σιμούν ΚΓ΄ (1908–1975), Πατριάρχης της Ασσυριακής Εκκλησίας, εξορίστηκε μαζί με την πατριαρχική οικογένεια μετά τη σφαγή του 1933 και εγκαταστάθηκε για ένα διάστημα στην Κύπρο, υπό βρετανική διοίκηση. Αργότερα μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, εγκαθιστάμενος αρχικά στο Σικάγο το 1940. Από τότε, η έδρα του Καθολικού-Πατριάρχη της Ασσυριακής Εκκλησίας παρέμεινε στη διασπορά.
Οι δεκαετίες του 1970 και του 1990 — μετά τον Α΄ Πόλεμο του Κόλπου — γνώρισαν μεγάλο κύμα μετανάστευσης Ασσυρίων από το Ιράκ, το Ιράν, τη Συρία, τον Λίβανο και την Τουρκία. Αυτές οι μετακινήσεις οδήγησαν στη δημιουργία μεγάλης ασσυριακής διασποράς, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Έξω από την πατρίδα, ιδρύθηκαν εκκλησίες και πολιτιστικοί σύλλογοι. Οι ενορίες οργανώθηκαν σε επισκοπές και για πρώτη φορά ιδρύθηκαν επισκοπικοί θρόνοι στη Δύση. Αυτές οι κοινότητες συνεχίζουν να αυξάνονται σε αριθμό και επιρροή.
Το 1975, η Πατριαρχική Έδρα έμεινε κενή με τον θάνατο του Πατριάρχη Μααρ Εσάι Σιμούν ΚΓ΄. Οι ασσύριοι επίσκοποι συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο το 1976 και εξέλεξαν στον πατριαρχικό θρόνο τον Μααρ Ντίνκα, τότε επίσκοπο του Ιράν. Ο νέος Πατριάρχης έλαβε το όνομα Μααρ Ντίνκα Δ΄. Λίγο μετά την εκλογή του, ήρθε σε άμεση επαφή με τους Ασσυρίους που ζούσαν σε Ιράκ, Ιράν, Συρία και Λίβανο. Το 1980, η Πατριαρχική Έδρα μεταφέρθηκε στο Σικάγο. Μετά τη λήξη του Β΄ Πολέμου του Κόλπου το 2003, αποφασίστηκε η επιστροφή της πατριαρχικής έδρας στην πατρίδα, στο Αρμπίλ, στο βόρειο Ιράκ.
Μετά την κοίμηση της Αγιότητάς του Μααρ Ντίνκα Δ΄ στις 23 Μαρτίου 2015, το Συμβούλιο των Ιεραρχών της Ασσυριακής Εκκλησίας της Ανατολής συνεκλήθη σε Σύνοδο στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στο Αρμπίλ. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2015, οι Ιεράρχες εξέλεξαν τον Μααρ Γεβργής Σλίβα ως τον 121ο Καθολικό-Πατριάρχη της Αγίας Έδρας Σελεύκειας-Κτησιφών. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2015, ενθρονίστηκε και χειροτονήθηκε στον ίδιο Καθεδρικό, υπό την προεδρία του μακαριστού Μααρ Απρέμ Μούκεν, Μητροπολίτη του Μαλαμπάρ και της Ινδίας, και του Μααρ Μελίς Ζάια, Μητροπολίτη Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας και Λιβάνου. Ο Μααρ Γεβργής Σλίβα έλαβε το εκκλησιαστικό όνομα Μααρ Γεβργής Γ΄. Μετά την παραίτησή του το 2021, η Ιερά Σύνοδος συγκλήθηκε και πάλι στο Αρμπίλ, όπου στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 ο Θεοφιλέστατος Μααρ Άβα Ρόυελ, Επίσκοπος Καλιφόρνιας, εξελέγη ομόφωνα ως 122ος Καθολικός-Πατριάρχης. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2021 χειροτονήθηκε και ενθρονίστηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, λαμβάνοντας το εκκλησιαστικό όνομα Μααρ Άβα Γ΄, και έγινε έτσι ο πρώτος ιεράρχης γεννημένος στη Δύση που ανυψώθηκε στον Πατριαρχικό Θρόνο της Ασσυριακής Εκκλησίας της Ανατολής.
Σήμερα, η Ασσυριακή Εκκλησία και το Έθνος αποτελούν μια ζωντανή κοινότητα στη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, την Ευρώπη και σε άλλα μέρη της Ασίας. Η μεγάλη πλειονότητα των Ασσυρίων βρίσκεται πλέον στη διασπορά και όχι στην πατρογονική τους γη, τη Μεσοποταμία — το σημερινό Ιράκ. Αιώνες διωγμών και βίαιων μετακινήσεων αποδεκάτισαν τον άλλοτε πολυάριθμο πληθυσμό τους, ωστόσο η κοινότητα συνεχίζει να διατηρεί την αρχαία ιστορία και κληρονομιά της.
Οι απόγονοι των αρχαίων Ασσυρίων που κατοικούσαν στο «Λίκνο του Πολιτισμού» βρίσκονται σήμερα διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο. Ο αγώνας τους για εθνικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά δικαιώματα στην πατρίδα τους συνεχίζεται.
التاريخ المعاصر للكنيسة الآشورية الشرقية
منذ تأسيس البطريركية الثانية لكنيسة المشرق في قوجانس، كان الآشوريون الجبليون في تركيا وكذلك أولئك الذين في سهل أورميا يوالون مار شمعون.
اكتمل بناء الكاتدرائية البطريركية لمار شليطا سنة 1689م، وكان ما يقارب اثني عشر أسقفًا ومطرانًا في شركة مع هذا البطريرك. وفي الوقت نفسه، كانت سلالة مار إيليا في ألقوش تتزعم الآشوريين في سهل نينوى وضواحيه. وبحلول سنة 1830، كانت السلالة القديمة لمار إيليا في ألقوش قد أصبحت كاثوليكية رومانية بالكامل، وبقيت البطريركية "النسطورية" الوحيدة تحت حكم سلالة مار شمعون.
مع اندلاع الحرب العالمية الأولى عام 1914، عانت الكنيسة والأمة الآشورية كثيرًا على يد القوى الإسلامية في ذلك الوقت. وفي عام 1918 استشهد الجاثليق-البطريرك مار بنيامين شمعون التاسع عشر (1887–1918) على يد الزعيم الكردي إسماعيل آغا (سيمكو)، فبقي الآشوريون تحت رحمة الأتراك العثمانيين وجيرانهم الأكراد. ومع تفكك الإمبراطورية العثمانية تُرك الآشوريون بلا وطن لهم، ونُسيت وعود القوى الغربية العظمى ولم تُنفذ. وفي سنة 1920، تم ترحيل غالبية الآشوريين من أورميا في إيران إلى معسكر بعقوبة قرب بغداد. عاشوا في ظروف مروعة وغير إنسانية، وفقد عشرات الآلاف حياتهم في الطريق بين عامي 1918 و1920.
وبالتدريج، بدأ الشعب الآشوري بالتعافي بعد قيام الدولة العراقية المستقلة، لكن من دون أي اعتراف بحقوقهم في أرض أجدادهم القدامى. وفي عام 1933 وقعت موجة جديدة من الفظائع ضد الآشوريين في العراق، وهذه المرة على يد الملكية العراقية. واضطرّت مجموعة من الآشوريين إلى اللجوء إلى سوريا، التي كانت حينها مستعمرة فرنسية. وأدى الصدام مع القوات العراقية إلى مقتل عدة آلاف من الآشوريين. أما الذين تمكنوا من عبور الحدود فقد استقروا على ضفاف نهر الخابور.
البطريرك الراحل مار إيشاي شمعون الثالث والعشرون (1908–1975)، بطريرك الكنيسة الآشورية، نُفي مع العائلة البطريركية بعد مجزرة 1933، وأقام فترة من الزمن في جزيرة قبرص تحت الإدارة البريطانية. ثم انتقل البطريرك إلى الولايات المتحدة، واستقر أولًا في شيكاغو عام 1940. ومنذ ذلك الحين بقي مقر الجاثليق-البطريرك للكنيسة الآشورية في المهجر.
شهدت سبعينيات القرن العشرين وتسعينياته — بعد حرب الخليج الأولى — موجة كبيرة من هجرة الآشوريين من العراق وإيران وسوريا ولبنان وتركيا. وأسفرت هذه الهجرات عن تأسيس جالية آشورية كبيرة، وخاصة في الولايات المتحدة وفي عدد من الدول الأوروبية. وخارج الوطن الأم، تم خلال هذه الفترة تأسيس كنائس وجمعيات ثقافية. ونُظمت الرعايا في أبرشيات، وأُقيمت لأول مرة كراسي أسقفية في الغرب. وما زالت هذه الجماعات تنمو عددًا ونفوذًا حتى اليوم.
وفي عام 1975 شغر الكرسي البطريركي بوفاة البطريرك مار إيشاي شمعون الثالث والعشرين. واجتمع الأساقفة الآشوريون في لندن عام 1976 وانتخبوا مار دنخا، أسقف إيران حينها، بطريركًا جديدًا. واتخذ البطريرك الجديد اسم مار دنخا الرابع. وبعد انتخابه مباشرة بادر إلى التواصل مع الآشوريين المقيمين في العراق وإيران وسوريا ولبنان. وفي عام 1980 نُقل الكرسي البطريركي إلى شيكاغو. وبعد انتهاء حرب الخليج الثانية عام 2003 تقرر أن يعود الكرسي البطريركي إلى الوطن، إلى أربيل في شمال العراق.
وبعد رقاد قداسة مار دنخا الرابع في 23 آذار 2015، اجتمع مجلس المطارنة للكنيسة الآشورية الشرقية في سينودس بكاتدرائية القديس يوحنا المعمدان في أربيل، العراق. وفي 18 أيلول 2015، انتخب المطارنة مار كوركيس صليوا بطريركًا جاثليقًا للكرسي البطريركي المقدس في ساليق وقطيسفون، ليصبح البطريرك الـ 121. وفي 27 أيلول 2015 تمت رسامته وتنصيبه في الكاتدرائية نفسها برئاسة المثلث الرحمات مار أفرام موكن، مطران مالابار والهند، ومار ميليس زايا، مطران أستراليا ونيوزيلندا ولبنان. واتخذ مار كوركيس صليوا الاسم الكنسي مار كوركيس الثالث. وبعد تقاعده عام 2021، انعقدت السينودس المقدس من جديد في أربيل، حيث انتُخب بالإجماع في 8 أيلول 2021 سيادة مار آوا رويل، أسقف كاليفورنيا، بطريركًا جاثليقًا للكنيسة الآشورية الشرقية. وفي 13 أيلول 2021 تم تكريسه وتنصيبه في كاتدرائية القديس يوحنا المعمدان، واتخذ الاسم الكنسي مار آوا الثالث، ليصبح أول أسقف مولود في الغرب يُرفع إلى السدة البطريركية للكنيسة الآشورية الشرقية.
اليوم تشكل الكنيسة والأمة الآشورية جماعة حية مزدهرة في أمريكا الشمالية وأستراليا وأوروبا وأجزاء أخرى من آسيا. فالغالبية العظمى من الآشوريين يعيشون الآن في المهجر وليس في موطنهم التاريخي، بلاد ما بين النهرين — العراق الحديث. لقد أُبيدت أعداد كبيرة من الشعب عبر قرون من الاضطهاد والتهجير القسري، لكن الجماعة ما زالت تحافظ على تاريخها وتراثها العريق.
إن أحفاد الآشوريين القدامى الذين سكنوا "مهد الحضارة" منتشرون اليوم في جميع أنحاء العالم، وما زال نضالهم مستمرًا من أجل حقوقهم الوطنية والثقافية والدينية في وطنهم الأم.
اكتمل بناء الكاتدرائية البطريركية لمار شليطا سنة 1689م، وكان ما يقارب اثني عشر أسقفًا ومطرانًا في شركة مع هذا البطريرك. وفي الوقت نفسه، كانت سلالة مار إيليا في ألقوش تتزعم الآشوريين في سهل نينوى وضواحيه. وبحلول سنة 1830، كانت السلالة القديمة لمار إيليا في ألقوش قد أصبحت كاثوليكية رومانية بالكامل، وبقيت البطريركية "النسطورية" الوحيدة تحت حكم سلالة مار شمعون.
مع اندلاع الحرب العالمية الأولى عام 1914، عانت الكنيسة والأمة الآشورية كثيرًا على يد القوى الإسلامية في ذلك الوقت. وفي عام 1918 استشهد الجاثليق-البطريرك مار بنيامين شمعون التاسع عشر (1887–1918) على يد الزعيم الكردي إسماعيل آغا (سيمكو)، فبقي الآشوريون تحت رحمة الأتراك العثمانيين وجيرانهم الأكراد. ومع تفكك الإمبراطورية العثمانية تُرك الآشوريون بلا وطن لهم، ونُسيت وعود القوى الغربية العظمى ولم تُنفذ. وفي سنة 1920، تم ترحيل غالبية الآشوريين من أورميا في إيران إلى معسكر بعقوبة قرب بغداد. عاشوا في ظروف مروعة وغير إنسانية، وفقد عشرات الآلاف حياتهم في الطريق بين عامي 1918 و1920.
وبالتدريج، بدأ الشعب الآشوري بالتعافي بعد قيام الدولة العراقية المستقلة، لكن من دون أي اعتراف بحقوقهم في أرض أجدادهم القدامى. وفي عام 1933 وقعت موجة جديدة من الفظائع ضد الآشوريين في العراق، وهذه المرة على يد الملكية العراقية. واضطرّت مجموعة من الآشوريين إلى اللجوء إلى سوريا، التي كانت حينها مستعمرة فرنسية. وأدى الصدام مع القوات العراقية إلى مقتل عدة آلاف من الآشوريين. أما الذين تمكنوا من عبور الحدود فقد استقروا على ضفاف نهر الخابور.
البطريرك الراحل مار إيشاي شمعون الثالث والعشرون (1908–1975)، بطريرك الكنيسة الآشورية، نُفي مع العائلة البطريركية بعد مجزرة 1933، وأقام فترة من الزمن في جزيرة قبرص تحت الإدارة البريطانية. ثم انتقل البطريرك إلى الولايات المتحدة، واستقر أولًا في شيكاغو عام 1940. ومنذ ذلك الحين بقي مقر الجاثليق-البطريرك للكنيسة الآشورية في المهجر.
شهدت سبعينيات القرن العشرين وتسعينياته — بعد حرب الخليج الأولى — موجة كبيرة من هجرة الآشوريين من العراق وإيران وسوريا ولبنان وتركيا. وأسفرت هذه الهجرات عن تأسيس جالية آشورية كبيرة، وخاصة في الولايات المتحدة وفي عدد من الدول الأوروبية. وخارج الوطن الأم، تم خلال هذه الفترة تأسيس كنائس وجمعيات ثقافية. ونُظمت الرعايا في أبرشيات، وأُقيمت لأول مرة كراسي أسقفية في الغرب. وما زالت هذه الجماعات تنمو عددًا ونفوذًا حتى اليوم.
وفي عام 1975 شغر الكرسي البطريركي بوفاة البطريرك مار إيشاي شمعون الثالث والعشرين. واجتمع الأساقفة الآشوريون في لندن عام 1976 وانتخبوا مار دنخا، أسقف إيران حينها، بطريركًا جديدًا. واتخذ البطريرك الجديد اسم مار دنخا الرابع. وبعد انتخابه مباشرة بادر إلى التواصل مع الآشوريين المقيمين في العراق وإيران وسوريا ولبنان. وفي عام 1980 نُقل الكرسي البطريركي إلى شيكاغو. وبعد انتهاء حرب الخليج الثانية عام 2003 تقرر أن يعود الكرسي البطريركي إلى الوطن، إلى أربيل في شمال العراق.
وبعد رقاد قداسة مار دنخا الرابع في 23 آذار 2015، اجتمع مجلس المطارنة للكنيسة الآشورية الشرقية في سينودس بكاتدرائية القديس يوحنا المعمدان في أربيل، العراق. وفي 18 أيلول 2015، انتخب المطارنة مار كوركيس صليوا بطريركًا جاثليقًا للكرسي البطريركي المقدس في ساليق وقطيسفون، ليصبح البطريرك الـ 121. وفي 27 أيلول 2015 تمت رسامته وتنصيبه في الكاتدرائية نفسها برئاسة المثلث الرحمات مار أفرام موكن، مطران مالابار والهند، ومار ميليس زايا، مطران أستراليا ونيوزيلندا ولبنان. واتخذ مار كوركيس صليوا الاسم الكنسي مار كوركيس الثالث. وبعد تقاعده عام 2021، انعقدت السينودس المقدس من جديد في أربيل، حيث انتُخب بالإجماع في 8 أيلول 2021 سيادة مار آوا رويل، أسقف كاليفورنيا، بطريركًا جاثليقًا للكنيسة الآشورية الشرقية. وفي 13 أيلول 2021 تم تكريسه وتنصيبه في كاتدرائية القديس يوحنا المعمدان، واتخذ الاسم الكنسي مار آوا الثالث، ليصبح أول أسقف مولود في الغرب يُرفع إلى السدة البطريركية للكنيسة الآشورية الشرقية.
اليوم تشكل الكنيسة والأمة الآشورية جماعة حية مزدهرة في أمريكا الشمالية وأستراليا وأوروبا وأجزاء أخرى من آسيا. فالغالبية العظمى من الآشوريين يعيشون الآن في المهجر وليس في موطنهم التاريخي، بلاد ما بين النهرين — العراق الحديث. لقد أُبيدت أعداد كبيرة من الشعب عبر قرون من الاضطهاد والتهجير القسري، لكن الجماعة ما زالت تحافظ على تاريخها وتراثها العريق.
إن أحفاد الآشوريين القدامى الذين سكنوا "مهد الحضارة" منتشرون اليوم في جميع أنحاء العالم، وما زال نضالهم مستمرًا من أجل حقوقهم الوطنية والثقافية والدينية في وطنهم الأم.